Nale(Nahal)

NALE(NAHAL)

Yaşar BALUKEN

Çewlîg de nêzdîyê şanî bî. Adirê aşma temmuze xar kerdibî çewlîgijan ser. Emser rojeyî zî na aşme de dest pêkerdibi. Germinî û roje pîya qet nêbînî. Fekê merdimî têşanî ver bînî zuwa û zîwanê çewî sey kutikî, di metreyî vejîyênî teber. Tîje zî ling şa bi erd ro û qet nîyetê ci şîyayîşî rê çin bi. O tewir asmên de maleqa vinderti bi.

Ma ecizîyaye bî. Kar û gureyê ma çin bî. La germ û têşanî ver tî vanî qey ma hê înşaat de asin girê danî. Hende ke ma rincan bî. Qefilîyayî. Ewro zaf germ bi. Hewa de nem zî bibi. Aye ra zî cilê ma dusabî ma ser o. Bibî sey çermeyî ma. Hel gering germ ver a ma xo dayênî çir ver a. La çi fayde panc deqa cuwa pey huney bênî sey verî.

Mîyanê na ecizîye de zîlê telefonî da piro. Vengê lawika Zele-Meleyî vejîya. Mi sîfte telefon berz nêkerd. Mî va; wa biney biceno û wa cengê goşanî ma wedarno. Goşsernayîş qedîya. Mî telefon kerd berz. Yew vengo buerr (qalin): -“Ero şima nêşkenî roje bitepişî, metepişîn. Ez fitwa dana şima. Şima eşkenî biwerî.” Û dima vengê huyayîşî… Dezayê mi Wisif. Ho pê ma qerrî xo ano. Mi qet nêverda wa bihuyo. Mi va: “E lêro! Ridê melayê winayinan ra halê ma zî ho orte de…” Ez qet nêhuyaya û asig(seke) ti yew herqele bîgerî û bidî sereyê eyî ro. Nê qalî nêpawitîn. Bineyke vindert. Seke nê qalî qet ey nêvatî, hal û xatir persa: “-Deza ti senîn î? Çi est, çi çin o?” Mi va: “-Dezayê mi willahî silumetî ya. Ti se kenî?”

Ma wina yewbînan persayî. Dima va: “Badê fitar a ti nênî suke(çarşî)? Bê ma bineyke runişe!” Mi va: “-Temam.”

Ma saete xo kerd yew. Telefon qefelna.

Germî ver de halê ma qet hol nêbi. O qeyde germ bi ke wikî(qijî,tutî) min o qijî zî hel gering vatînî: “-Bawo! Ez bîya têşan. Awke bide mi.” Kutik ti vanî qey qêsta(ber qestî ra) ho wina keno. Zaneno ez roje ya, ayra hergo vano mi rê awke. Wik qij o mejbur ez wirzena awke dana ci. Hinî ez nêzana; ecêb ez zaf bîya têşan aye ra awkewerdişê ey mi rê zaf weş yena yan o zaf weş awke qurtneno. Wexto ke awke qirike ra şina war, nêrîyê qirrika ey bînî berz û amenî war. Dima yew vengê qurt amenî. Çend hewî wina kerdîn û dima yew cîf guretînî. Hewna niştîn pira. O her qurtnayîşê xo de vengê qurt vetîn; mi zî vatînî: “Oxxx, oxxxx! Biwer ero. Biwer. Herinda mi de zî biwer!” Mi vatînî ey zî fehm nêkerdîn ez ha vana se la zanênî ke ez ha çîyo hol vana. Mirdê xo awka xo werdîn û vatînî: “-Bawo, bîger. Ez hinî nêwena.” û yew peşmirîyayîş motênî mi ra û şînî verê televîzyonê xo. Ez zî bi xiyaleyê awkê şinî oda de niştîne ro. No çi felaketê germî yo. Ma fatisîyêyî lîya!

Wina bi hezar zehmetan a roj şî ko ro. Melayî venda. Ma fitarê xo kerd. Ez hende ke bibîya têşan; mi werd xo vîra kerdibî û xar kerdibî awe ra. Peynî de ma têşanî xo ser ra eşt. Hîşar ame ma sare. Nimajê mexrebî ma kerd û seba terabîhan a ez şîya camî. Vanî Camîyê Hecîyan bîya temam. Neqişê ey zî zaf weşê. Mi va ez şêrî no camî. Dê hela senîn a. Nimajê êşa zî qedîya. Mi telefonê xo vet û ez gêraya dezayê xo. Ma yewbînan dî. Ma biney yewbinan de yarî kerd. Henekê xo ard. Dima ma şi ça? Ma qerar da ci ke ma şinî Parka Hîrêgoşe. Na park, yew park a qijkekî bî. Şeklê ci zî manena hîrêgoşeyî. Ma şî uca. Çend hebî şinasî zî uca de bî. Ma selam da înan. Ma tam hê nişênî ro ke wet ra yew veng! “Yaw mela, dê bê tîya!” Ma ewnîyê ke binê daran de serê yew text de çar panc merdimî cematkî niştî ro. Hala hala înan girewta. Veng danî dezayê mi. Nîqaşê çîyêk kenî la çi yo ma nêzanî. Dezayê mi şi cayê înan. O qeyde hê yewbînan de niqaş kenî ke hal û xatir persayîş qet yew vîr zî nêame. Ca de yew erzîya va: – “Tirkî de nameyê nale çi yo?” Ma hende merdimî hê tîya de ma nêzanî tirkî nale ra vanî se. Deza bineyke vinert. Nezilîya. La vîrê ey zî nêame. Yewna merdimî uca ra venda va: “-Şima çew zanî tirkî nale ra vanî se? Textê eyîn de çar panc tenî, masayê ma de şeş tenî bî. Ma hemeyî zanenî nale çita yo. O yo ke mîyanê nê merdiman de tewr tay perwerdeyê tirkî bîyo, yewendes serrî dîyo. Tayên zî doktoraya xo zî tirkî kerdibî. Yanî ti ça ra biewnî nêzdîyê vîst û yew serre perwerdeyê tirkî dîyo la ma yew zî nêzanenî nale tirkî de çita yo. Ziwanê ma hemeyî kirdkî bibi la perwerdeyê ma tirkî bi. Dadî û pîyê ma hemeyin kirdkî qalî kerdîn. Ma dadî xo ra bî, heme cayê ma de kirdkî cuyênî. Dewarê heme kesî bî. Xora naleya heme kesî zî bî. Dadîya ma wexto ke vendênî dewarî bi nameyanî kirdkî vendênî. Aye ra mezgê ma hemeyin de manaya ke çekuya nale de kerdîbî. Ma rê çîyêk îfade kerdîn. Aye ra ma pêrun zî nale zanênî la tirkîyê ey nêzanenî.

Cematê ma nezilîyayîşê xo teriknabî. La ti biewnênî çiman ra zafîyê înan xo bi xo nimtikî nezilîyênî. Wina nêzdîyê yew deqa veng çewî ra nêvejîya. Bade cû yewî va: “- Ho serê ziwanê mi de la nêno mi vîri.” O bînî va: “-Willayî mi zanênî la nika mi vîr nêame.” Çay ame. Qalî birîyêyî. Vengê fir firê çayan amênî.

No halî yew mude dewam kerd. Meseleyê bînî kewtî mîyan. Terraqîyayîş dewam kerd. Xora ez hama ra zî ha xîyaleyê nale de. Wexto ke mangaya ma ya Keje za yew golike ard. Keje sey nameyê xo keje bî. Golike zî sey maya xo keje bî. Neçare bî. Payê ci sey çuweyê percînî barek bî. Lingî recifyênî. Tu vatîn qey îşkencekaran cereyan do ci ha recifyena. Taqat tede nêmendo ke pay vindera. Çiceyê maya xo ra şit werdişê ey. Cuwa pey mîyanê taxe ra remayîşe aye. Çutmeyê aye. Zewtê dadîya mi. Şunayişê Ebubekîrî. Dima bermayîşê Ebubekîrî. Hêdî hêdî pîlbîyayîşê ey. Şefeq sibayî de ayakerdişê dadîya mi. Dewarî berdişê koyî. Rotişê naleya ma. Hemeyî sey yew şerîtê fîlmî mi xîyale ra vîyertî. No xiyalkerdîşî de xora qalanê cematî mi qet nêeşnawitî. Ecêb nale tirkî de çita ya? Ez ewnîyaya wina nêbeno meraqê mi, mi nêterikneno. Ferheng ra ewnîyayîş îcab keno. Mi ca de telefonê destê xo, çanteyê destî ra vet û ez gêraya xanima xo. Mi va: “-Xanime, dê hewî biewne ferhengê vateyî ra nale tirkî de çita ya.” Xanime va:” -Temam. Ez ewnîyena û gêrana to.” Deqêna cuwa pey telefon da piri. Mi kerd berz. Xanim a. Vana:”-Nameyê nale tirkî de “dûve”ya.” Mi ci rê spas kerd û telefon qefelna. Ez ewnîya ya embazan ra hê çîyêk qalî kenî la ez qet hayîdar nîya hê vanî se. Mi va nameyê nale dûve yo. Hemeyî bineyke vindertî. O yewî va: “-Hi. Demek kî tirkî vanî dûve. Willayî mi qet nêzanenî.” O bînî va: “-Willayî serê ziwanî mi de bi la mi vîr nêamenî.” Qalan wina dewam kerd.

Mi a alem ra bar kerdibi. Wenikîye parki, wişwişê pelanê daran, xiyaleyê minî hemeyî bibî temîyan. Xo bi xo ez fikirîyaya. Hende serrî ma perwerdeyê tirkî bîbî. Ma hendeke serrî binê bandora asimîlasyonê tirkî de mendibî. La o yo ke mîyanê cuyayîşê ma de bi nêeşkîyabî birasî ci. Xîyaleyê ma huney kokê xo, xo vîr ra nêkerdibi.

Qijî ra cuyayîşê ma kirdkî bi. La ez nika ewnîyena neslo peyênî ra mîyanê dewe de zî cuyayîş tadîyayo tirkî. Kalikê ma kirdkî cuyayî. Ma, neslo mîyanên cuyayîşê ma kirdkî ra tadîyo tirkî la ma hama kirdkî zanî. Neslo peyên ma fehm keno la nêeşkeno kirdkî qalî bikero. Ez tersena ke no nesil ra pey qet çew kirdkî qalî nêkero. Wina yew tehluke est o. Eke ma destanê xo bi sereyê xo ya binî kerra ra nêkeri no ziwan mireno. Emaneto ke kalikanî ma teslîmê ma kerdo…

Qayîl nîya ke dewam bikerî. Şima zanî dewamê ey de çi est o. Ez qet qayîl nîya ke vajî…